Niezrealizowanie w całości przez strony warunku konstrukcyjnego umowy o pracę nakładczą nie świadczy o nieważności tej umowy. Skutek ten musi się zatem opierać na innej podstawie prawnej.

Tak orzekł Sąd Najwyższy w wyroku z 6 października 2016 r. (III UK 257/15).

W stanie faktycznym tej sprawy organ rentowy pierwotnie wydał decyzję, w której ustalił, że wnioskodawca nie podlegał ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i chorobowemu z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę nakładczą. Od tej decyzji wnioskodawca się odwołał i wygrał przez sądem okręgowym. Następnie sąd apelacyjny oddalił apelację Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

W toku sprawy ustalono, że wnioskodawca prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą polegającą na dystrybucji artykułów konfekcyjnych, a następnie na prowadzeniu sklepu spożywczego „Ż". W celu zwiększenia dochodów wnioskodawca zawarł z firmą FEU P. (zainteresowana w sprawie) umowę o pracę nakładczą na czas określony. Następnie strony przedłużyły stosunek prawny kolejną tak samo brzmiącą umową nakładczą. W jej treści wnioskodawca zobowiązał się do badania rynku na rzecz pracodawcy przez wypełnianie ankiet na podstawie danych otrzymanych w czasie rozmowy telefonicznej z potencjalnymi klientami.