Organizowanie i wykorzystanie zaliczanej do czasu pracy płatnej przerwy nie zależy od swobodnego uznania uprawnionego pracownika. Prawo to powinno być realizowane z poszanowaniem regulaminu pracy i ustalonego w zakładzie porządku. Pracownik nie może zatem całkowicie dowolnie i samowolnie decydować o miejscu wykorzystania płatnej przerwy.

Na takim stanowisku stanął Sąd Najwyższy w wyroku z 16 marca 2017 r. (I PK 124/16).

Sprawa, w której zapadł przedmiotowy wyrok, dotyczyła odwołania od rozwiązania umowy o pracę z zachowaniem okresu wypowiedzenia. Powód był pracownikiem samorządowym zatrudnionym na stanowisku inspektora na podstawie umowy na czas nieokreślony.

U pracodawcy obowiązywały zapisy regulaminu pracy, które wskazywały na zakaz opuszczania siedziby pracodawcy bez uzyskania zgody przełożonego i bez odnotowania godzin wyjścia i powrotu do pracy w książce wyjść z pracy. 27 maja 2013 r., w wyniku przeprowadzenia okresowej oceny pracownika, powód otrzymał ocenę negatywną, której podstawą było m.in. przebywanie poza budynkiem urzędu w godzinach pracy bez uprzedniego poinformowania przełożonego. Następnie 18 września 2013 r. został ukarany karą porządkową upomnienia za samowolne opuszczenie miejsca pracy.

Kliknij, żeby przeczytać artykuł…