Dla oceny, czy przedsiębiorstwo delegujące prowadzi w Polsce normalnie swoją działalność, a co za tym idzie – czy pracownik delegowany nadal podlega polskiemu ustawodawstwu w zakresie ubezpieczeń społecznych, nie wystarczy zastosowanie kryterium wielkości obrotu.

Tak orzekł Sąd Najwyższy w wyroku z 21 lutego 2017 r. (II UK 742/15).

ZUS odmówił wydania zaświadczenia potwierdzającego, że pracownik płatnika składek, który był agencją pracy tymczasowej, we wskazanych okresach wykonywania pracy we Francji podlegał polskiemu ustawodawstwu w zakresie ubezpieczeń społecznych. Sąd apelacyjny, jako sąd drugiej instancji, zmienił wyrok sądu okręgowego uznając, że decyzja ZUS była prawidłowa. Rozstrzygnięcie sprawy wymagało zastosowania europejskich przepisów w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, a więc rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady nr 883/2004 oraz nr 987/2009.

Sąd drugiej instancji ustalił, że płatnik składek jest agencją pracy tymczasowej z siedzibą w Polsce, zajmującą się m.in. wyszukiwaniem stanowisk, pozyskiwaniem i udostępnianiem wykwalifikowanych pracowników przedsiębiorstwom z krajów Unii Europejskiej. Z tytułu działalności prowadzonej w Polsce spółka uzyskała w danym roku obroty na poziomie 12 – 18 proc. i zatrudniała w Polsce nieporównywalnie mniej pracowników niż za granicą.

Kliknij, żeby przeczytać artykuł…