W dzisiejszym odcinku komentarza do ustawy z 4 października 2018 r. o pracowniczych planach kapitałowych (Dz.U. poz. 2215; dalej: ustawa) omawiamy art. 37‒48 z rozdziału 6 „Fundusze inwestycyjne i fundusze emerytalne, w których gromadzone są środki w PPK”, a także przepisy z rozdziału 7 „Koszty zarządzania PPK”, rozdziału 8 „Nadzór nad funkcjonowaniem PPK” oraz art. 54–56 z rozdziału 9 „Wyznaczona instytucja finansowa”. Wszystkie komentowane przepisy są istotne przede wszystkim dla uczestników PPK, gdyż regulują kluczowe kwestie związane np. z obciążeniami gromadzonych aktywów. Mają więc wpływ na zasobność rachunków uczestników PPK.

W art. 37–39 ustawy uregulowano zasady lokowania środków przez poszczególne fundusze zdefiniowanej daty, w tym np. 30-proc. limit inwestycji zagranicznych czy limity inwestycyjne dla poszczególnych klas aktywów. Za kluczowe należy uznać m.in. art. 38 ust. 1 ustawy, nakładający na towarzystwo funduszy inwestycyjnych lub emerytalnych oraz zakład ubezpieczeń obowiązek zarządzania odpowiednią liczbą funduszy zdefiniowanej daty, które stosują odmienne zasady polityki inwestycyjnej uwzględniające różny wiek uczestników PPK, oraz dyrektywę ograniczania poziomu ryzyka inwestycyjnego w zależności od wieku uczestnika PPK, a także zmiany w czasie polityki inwestycyjnej odpowiednio do zmiany wieku uczestnika PPK tego funduszu. Z perspektywy uczestników PPK niezwykle istotne znaczenie ma także art. 40 ustawy, regulujący zasady ograniczania poziomu ryzyka inwestycyjnego w funduszu zdefiniowanej daty.

W rozdziale 6 warto szczególną uwagę zwrócić na art. 45, regulujący kwestie możliwości zmiany przez uczestnika PPK strategii inwestycyjnej – wprowadzono bowiem możliwość złożenia wniosku o dokonanie konwersji lub zamiany do innego funduszu zdefiniowanej daty w ramach tego samego towarzystwa funduszy inwestycyjnych, powszechnego towarzystwa emerytalnego (PTE) lub pracowniczego towarzystwa emerytalnego. Przepis ten pozwala uczestnikowi PPK na bezpłatne złożenie funduszowi inwestycyjnemu lub funduszowi emerytalnemu – w postaci elektronicznej pozwalającej na utrwalenie jego treści na trwałym nośniku – wniosku o dokonanie konwersji lub zamiany do innego funduszu zdefiniowanej daty lub subfunduszy zdefiniowanej daty innych niż właściwy dla wieku uczestnika. Inny przepis z tego rozdziału (art. 46) jest także korzystny dla uczestników PPK, gdyż wprowadza zakaz wynagradzania akwizytorów za nakłanianie podmiotu zatrudniającego do rozwiązania umowy o zarządzanie PPK i zawarcie nowej umowy, a także zakaz oferowania korzyści materialnych za zawarcie lub niewypowiedzenie umowy o zarządzanie lub prowadzenie PPK.

Rozdział 7 zawiera dwa przepisy – art. 49 i 50. Obydwa są bardzo ważne, chociaż pewnie uczestnicy PPK częściej będą sięgać do art. 49, który określa kardynalne dla oszczędzania w ramach PPK kwestie maksymalnej wysokości wynagrodzenia za zarządzanie funduszem zdefiniowanej daty (0,5 proc. wartości aktywów netto) oraz wynagrodzenie za osiągnięty wynik (w wysokości maksymalnie 0,1 proc. wartości aktywów netto). Z kolei w rozdziale 8 traktującym o nadzorze nad PPK zamieszono istotne przepisy z perspektywy bezpieczeństwa uczestników PPK.

Pierwsza część komentarza ukazała się w tygodniku Kadry i Płace 21 lutego.

Druga część komentarza ukazała się w tygodniku Kadry i Płace 21 marca.

Trzecia część komentarza ukazała się w tygodniku Kadry i Płace 18 kwietnia.

Kolejna część ukaże się 13 czerwca.

Trzecia część komentarza dostępna jest tutaj – Ustawa z 4 października 2018 r. o pracowniczych planach kapitałowych (cz. 4)