Kwalifikacja pracy jako pracy w szczególnych warunkach ma charakter wyjątkowy. Kluczowe znaczenie ma rzeczywiste wykonywanie pracy w szczególnych warunkach oraz wyraźna podstawa prawna do przyjęcia takiej kwalifikacji.

Tak orzekł Sąd Najwyższy w wyroku z 31 stycznia 2018 r. (II UK 674/16).

W omawianym orzeczeniu ubezpieczonym był mężczyzna urodzony 5 kwietnia 1950 r. Od 27 grudnia 1971 r. do 31 marca 1982 r. był zatrudniony w urzędzie celnym w charakterze funkcjonariusza celnego. W związku z członkostwem w NSZZ „Solidarność” oraz odmową jego zakończenia został zwolniony z pracy z 1 kwietnia 1982 r. 5 grudnia 1994 r. ponownie został zatrudniony w urzędzie celnym. Pracował tam do 8 listopada 1996 r.

Ubezpieczony złożył wniosek o przyznanie emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach 23 lutego 2015 r. Bezsporny był jego wiek (ukończone 60 lat) oraz fakt, że posiada udokumentowany staż ubezpieczeniowy przekraczający 25 lat. Sporne pozostawało natomiast jego żądanie zaliczenia do stażu pracy w szczególnych warunkach okresu od 1 kwietnia 1982 r. do 3 czerwca 1984 r. Ubezpieczony opierał się na treści art. 1 oraz art. 11 ust. 2 ustawy z 24 maja 1989 r. o przywróceniu praw pracowniczych osobom pozbawionym zatrudnienia za działalność związkową, samorządową, przekonania polityczne i religijne. Zgodnie z tym przepisem, okres pozostawania bez pracy po ustaniu stosunku pracy z osobą represjonowaną wlicza się do stażu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze, w tym również z ubezpieczenia społecznego. Należy przy tym zaznaczyć, że ubezpieczony 5 maja 2015 r. uzyskał decyzję szefa Urzędu do spraw Kombatantów stwierdzającą, iż w okresie od 1 kwietnia 1982 r. do 3 czerwca 1989 r. nie wykonywał pracy na skutek represji politycznych.

Autor: dr Marcin Wojewódka, radca prawny i wspólnik zarządzający w Kancelarii Wojewódka i Wspólnicy

Kliknij, by przeczytać cały artykuł