W dniu 6 maja 2022 r. Minister Zdrowia ogłosił, że z dniem 16 maja 2022 r. ma zostać zniesiony stan epidemii z powodu COVID-19, a w jego miejsce zostanie wprowadzony stan zagrożenia epidemicznego. Powyższa zmiana nie będzie miała zasadniczego wpływu na obowiązujące regulacje wprowadzone w związku
z przeciwdziałaniem COVID-19, ponieważ przepisy, które regulują poszczególne instytucje, wskazują, że będą one obowiązywały zarówno w stanie epidemii jak i w stanie zagrożenia epidemicznego, a często w określonym czasie po zniesieniu ostatniego z tych stanów.

Stan epidemii z powodu COVID-19 obowiązuje w Polsce od 20 marca 2020 r. Zgodnie z ustawą o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi zarówno stan epidemii jak i stan zagrożenia epidemicznego ogłasza i znosi Minister Zdrowia. Zgodnie z powyższą ustawą stan epidemii jest to sytuacja prawna wprowadzona na danym obszarze w związku z wystąpieniem epidemii w celu podjęcia określonych w ustawie działań przeciwepidemicznych i zapobiegawczych dla zminimalizowania skutków epidemii, natomiast  stan zagrożenia epidemicznego to sytuacja prawna wprowadzona na danym obszarze w związku z ryzykiem wystąpienia epidemii w celu podjęcia określonych w ustawie działań zapobiegawczych.

WPŁYW NA OBOSTRZENIA

W każdym z powyższych stanów Rada Ministrów może określić w drodze rozporządzenia czasowe ograniczenia, nakazy lub zakazy przeciwepidemiczne. Jednocześnie nie ma rozróżnienia rodzaju powyższych środków ze względu na rodzaj ogłoszonego stanu epidemii. Obecnie większość powyższych obostrzeń wynikających z rozporządzenia Rady Ministrów została już zniesiona, a obowiązek zakładania maseczek obowiązuje jedynie w budynkach, w których jest prowadzona działalność lecznicza, oraz w aptekach. Jednak po zniesieniu stanu epidemii nadal będzie możliwe utrzymanie choćby powyższych obostrzeń w zakresie maseczek, o ile zostaną one wprowadzone w nowym rozporządzeniu.

WPŁYW NA ROZWIĄZANIA PRAWNE ZWIĄZANE Z PRZECIWDZIAŁANIEM COVID-19

Dodatkowo zasadnicza część regulacji związanych z pandemią została wprowadzona w ustawie z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19. Z przepisów tej ustawy wynikają choćby takie instytucje dotyczące pracodawców jak:

• polecenie pracy zdalnej (art. 3 ustawy),
• zawieszenie obowiązków art. 229 § 2 k.p. zdanie pierwsze, § 4a w zakresie badań okresowych i § 5 (art. 12a ustawy),
• przeprowadzanie szkoleń wstępnych w dziedzinie BHP w całości za pośrednictwem środków komunikacji elektronicznej (art. 12e ustawy),
• udzielenie zaległego urlopu do 30 dni bez zgody pracownika (art. 15 gc ustawy),
• ograniczenie wysokości odprawy, odszkodowania lub innego świadczenia pieniężnego wypłacanego przez pracodawcę (art. 15 gd ustawy),
• zawieszenie obowiązku tworzenia lub funkcjonowania zakładowego funduszu świadczeń socjalnych (art. 15ge),
• prawo do wypowiadania umów o zakazie konkurencji (art. 15gf ustawy).

Obowiązywanie tych instytucji oraz wielu innych wynikających z powyższej ustawy dotyczy zarówno okresu stanu epidemii jak i stanu zagrożenia epidemicznego z powodu COVID-19, a zatem zniesienie stanu epidemii i zastąpienie go stanem zagrożenia epidemicznego nie ma wpływu na możliwości ich stosowania.

Zatem praktyczne skutki zmiany stanu epidemii na stan zagrożenia epidemicznego są niewielkie, natomiast należy brać pod uwagę, że w wypadku, gdy zagrożenie epidemią nie wzrośnie w stosunku do stanu dzisiejszego, kolejnym krokiem będzie  zniesienie stanu zagrożenia epidemicznego, co będzie wiązało się już z wyłączeniem możliwości stosowania rozwiązań przewidzianych dla epidemii, na co pracodawcy powinni być gotowi.

W razie pytań lub wątpliwości prosimy o kontakt.

INFORMACJA PRAWNA PDF